Jeroen Leenders – Arenbergschouwburg A’pen – 25/02/2010 – try-out “Sorry, ik ben Jeroen Leenders”

Samen met Joost Vandecasteele vormt Jeroen Leenders een welgekomen verademing, een onaangekondigde voorhoede van een nieuwe lichting in het ingedommelde (Vlaamse) stand up comedy landschap. En wie aanwezig was op de finale van de Comedy Cup Finale 2008 (en iets van comedy denkt af te weten... ;-) ), besefte maar al te goed dat hij de eigenlijke winnaar was. Waarom ? In tegenstelling tot zijn rechtstreekse concurrent David Galle, die netjes een welafgewogen compilatie bracht van bits & pieces uit de voorrondes (de andere finalist Steven Gabriëls werd die avond net iets te licht bevonden...) kwam Jeroen met nieuw materiaal ( blast in your face was het mooi afgeronde epische drama met de imaginaire titel “De Jood en het gat in het wit laken & mijn eenogige vriend”). Hij heeft een eigen stijl die onmiddellijk aanspreekt. Hij vertrekt van een (al dan niet geveinsde) natuurlijke verwondering over “de kleine dingen des levens” en benadert die ogenschijnlijk onopvallende, langs de kant van de weg achtergelaten faits divers vanuit een heel eigenzinnige invalshoek. Een cerebrale kortsluiting die hij deelt met collega-dorpsschlemiel Joost Vandecasteele, die andere rondzwervende, over losliggende straattegels struikelende Einzelgänger. Twisted minds met een gezond sarcastische en ironische kijk op deze rondvormige bevolkte uitgedroogde katerkeutel, Aarde genaamd. De verwachtingen voor de try-out show in de Arenbergschouwburg op 25 februari waren dan ook hoog gespannen na al wat we tot dan toe gezien en gehoord hadden van Jeroen. De show kwam eerder schoorvoetend en traag op gang. De eerste try-out ? Beetje onwennig omdat er familie & vrienden aanwezig waren ? En was hun presence de reden om eerder overbodig en aarzelend over zijn kindertijd in Westmalle te beginnen ? In zijn eerste avondvullend programma zat in ieder geval niet echt een samenhang. Au fond hoeft dat natuurlijk ook niet echt. Stand up comedy pur sang draait niet om vernuftig opgebouwde nichterige verhaaltjes à la Wim Helsen. Jeroen veinsde dat’ie compleet niet voorbereid was. Hij was er wel van overtuigd dat ie ’t compleet anders ging aanpakken dan tijdens zijn gewone shows. En the funny thing is dat je bij hem niet weet of ie’t speelt of niet. Het leek alsof hij samplegewijs stukjes uit zijn vorige shows plukt en die @ random uitprobeert op het publiek om te ervaren wat nu’t beste werkt en aan de hand daarvan zijn eigenlijke volwaardige voorstelling gaat opbouwen. Het stuntelige zoeken en nonchalant aftasten haalt de drive vaak uit de act en werkt soms belemmerend. Contraproductief om het met een k*tterm te zeggen. Zo vergat hij zelfs de pointe van de “witte laken met het gat”-grap (waarin hij samen met zijn eenogige jeugdvriend driekoningen gaat zingen in Antwerpse jodenbuurt...) te vertellen (of was dit bewust ? ). Af en toe had hij het moeilijk om de aandacht van het publiek vast te houden. (Althans die van mij toch maar dat kan dan ook weer te maken hebben met het irritant lachende Oxfam-koppel dat net voor me zat. Bulderlachen om niets en tijdens het lachen constant bevestiging zoeken bij mekaar. Gelukkig had ik mijn bijl in de auto laten liggen...) Er kwam trouwens weinig nieuw materiaal aan bod. Het meeste hadden we al es gezien of gehoord: Islamieten & Zweedse cartoons (“Ze hebben een tekening gemaakt ... !), Noormannen & Vikingen, joden & het witte laken met een gat, “aanslagen in Irak zijn gewoon vervelend”, communicerende walvissen,... . Maar het is en blijft erg sterk materiaal. Ook al heb je ’t al ettelijke keren gehoord: Jeroen neemt je geblinddoekt mee in zijn aanstekelijk enthousiasme en laat je verbouwereerd achter op de hoek van de straat. En zijn (nieuw ?) item over het nichterige,lieflijke karakter van Islamitische muziek is er pal op. Jeroen heeft duidelijk ook een restyling ondergaan: de slacker look van de sympathieke loser ((loshangend, lichtjes afgeschoten t-shirt & jeans) heeft plaatsgemaakt voor een meer verfijnde schouwburgachtige – “Ik moet sebiet nog bij mijn toekomstige schoonouders gaan eten”-outfit: Italian shoes, blauw hemdje en, for god sake, een velouren broek. En de “nieuwe” volle baard zorgt er in ieder geval ook voor dat zijn expressieve gelaatsmimiek minder tot uiting komt, minder aansluit bij zijn suggestieve lichaamstaal en in’t algemeen zijn unieke humorstijl minder aanvult en ondersteunt. Hier is ongetwijfeld een vrouw in ’t spel (maar daar gaan we nu niet over uitwijden...)
Op’t einde zegt’ie “’k Ben precies veel vergeten”. Grap of echt ? Dat weet je bij Jeroen dus nooit. Mr. Zelfrelativering is immers his middle name (de titel van de voorstelling spreekt op dat vlak boekdelen...) Bij ’t verlaten van de zaal had ik ’t gevoel dat “’t iets meer had mogen zijn” en dat ‘k een beetje op mijn honger was blijven zitten. Maar ‘k ben er tevens van overtuigd dat zijn trial & error ofte bits & pieces working method , die hij tijdens deze (en volgende ?) try-out(s) hanteerde, de juiste verboden vruchten gaat afwerpen.